Het raam kan wel dicht...

“Het raam mag nu wel dicht”, zo luidde de simpele opdracht van de reisgenoot. Sinds onze aankomst dinsdagmiddag in Rotorua had de regenbui namelijk aan slagkracht gewonnen met als nare bijkomstigheid dat ook de temperatuur de aangename regionen had verlaten. Verder dan wat plannen maken – iets in de trant van wat als het morgen ook regent? – waren we die namiddag dan ook niet gekomen. Een ander effect was dat we onze camper een keer ten volle konden benutten door er de warme maaltijd te bereiden en deze uiteraard te nuttigen.
Was het de paraplu die we de volgende ochtend “voor het geval dat” hadden gekocht, waarvan eenieder weet dat wanneer je die bij je hebt het niet gaat regenen? Of was het de geur van zwavel die ons reukorgaan als voorbode al vroeg in de ochtend beroerde? De waarheid zal wel nooit aan het licht treden maar feit blijft dat we de gehele dag bij een aangename temperatuur hebben doorgebracht. Rotorua als stad van zwavelbaden en de meeste zonuren deed dus weer van zich spreken. Neen, een dompeling in zo’n watertje hebben we niet genomen. Veeleer waren wij geïnteresseerd in de geschiedenis van deze plaats die, hoe vreemd kan het toch lopen in de geschiedenis, als vakantieplaats in het leven werd geroepen. Die prachtige en geneeskrachtige baden werden aan het eind van de negentiende eeuw als achtste wereldwonder gezien en men verwachtte een toestroom van de “happy few” uit die dagen. Daarvoor moest dan wel eerst onderhandeld worden met de oorspronkelijke bewoners van dit gebied, de vroege ontdekkingsreizigers van de Te Arawa stam, over de overdracht daarvan. Die schonken het land na lange strijd met het motto “Hei orango mo nga iwi katoa o the Ao”. Voor hen die het Maori niet zo goed beheersen dit betekent zoiets als “voor de mensen van de wereld”. Met andere woorden voor iedereen en niet, zoals de Britten interpreteerden, dat het als bezit aan hum dominion werd toegevoegd. Enfin, de onenigheid daarover is anno nu nog niet uit de wereld. De positie van de bronnen in de huidige tijd is wezenlijk anders dan die ten tijde van de eerste ontdekking. Oorspronkelijk bevonden de geneeskrachtige baden zich op de zogenoemde witte- en roze terrassen in de Te Wairoa vallei bij een gelijknamig plaatsje. Bezoekers betaalden veel geld om die wonderbaarlijke creaties van de natuur te zien en het gevolg was dat de plaatselijke bevolking al gauw zwom in het geld. Maar er zat een duistere kant aan die rijkdom: ziekte, alcoholisme en prostitutie eisten een zware tol. Een Maori priester waarschuwde zijn mensen dat er een ramp zou volgen en dat soort waarschuwingen, weten we, moet je altijd serieus nemen. Helaas, zelfs na het zien van een spookkano door Europeanen als voorbode van de rampspoed bleef men doof voor zijn waarschuwingen. Kort daarop, in 1886, barste de berg Tarawera van woede om zoveel slechtheid uit haar voegen . Drie pieken vuur werden uitgespuwd en een kilometerslange krater ontstond langs de vuurlinie. Het prachtige meer werd weggeblazen en de terrassen waren voor altijd verloren. Hoewel het gevaar nog steeds aanwezig is dat er een volgende uitbarsting komt, ging men gewoon op de oude voet verder. Balneologie, wie kent die term niet, deed in die dagen namelijk als behandeling van ziektes via baden of waterkuren van zich spreken. Dus waarom niet in deze uithoek van de wereld. Groots werd het opgezet maar al gauw bleek dat zwavel, waterstofsulfide en meer van dat soort kwade stoffen een welhaast desastreuze werking hadden op de voorzieningen. De kosten rezen uit de pan en zelfs de toestroom van toeristen, naast de reguliere patiënten, kon een faillissement niet voorkomen. Nu is het prachtige badhuis als museum ingericht. Inderdaad de plek waar wij deze wijsheid hebben opgedaan. Wat hebben wij daar nog meer aan kennis vergaard? Iets over een Maori bataljon, dat in de Eerste Wereldoorlog aanvankelijk alleen voor ondersteunende taken werd ingezet. De Bitten moesten er niet aan denken dat deze mensen op blanken zouden schieten. Of over de bloedige strijd die de onderscheidenlijke Iwi’s, stammen, tot ver in de negentiende eeuw met elkaar leverden. De overwinnaar was het gegund zijn tegenstander tot slaaf te maken of te verorberen. Of wat dacht U van de uitleg van de eerste bewoners van dit gebied over de vulkanische activiteiten. Volgens hen hebben we dit allemaal te danken aan een machtige priester die een kwade geest in de aarde deed verdwijnen maar die, nog niet geheel verslagen,zo nu en dan van woede vuur spuwt. En die warm water bronnen dan? Welnu, de machtige priester bleek niet opgewassen tegen de strenge winter en dus riep hij zijn achtergebleven zus om hulp. En zij stuurde door de oceaan warmte naar hem, vandaar. Mooi zo’n verhaal en veel aardiger dan de wetenschappelijke uitleg in datzelfde museum, waarin wordt gewezen op het feit dat in deze regio de aarde nog dagelijks beeft (op 27 februari 3,1 op die beroemde schaal) en dat de Pacific plaat jaarlijks vijf centimeter opschuift.
Tenslotte nog dit: we hebben in het prachtig aangelegde park weer eens het bewijs kunnen zien van de sportieve inslag van de Kiwi’s. Keurig in het wit geklede mannen speelden er hun partijtje bowls en even verderop, gescheiden van de mannen dat dus wel, speelden de dames croquet. Meedoen was uitgesloten, we waren nog veel te jong. Nou ja, dan morgen maar naar Hot Water Beach om daar in een door onszelf gegraven kuil een “Spa belevenis” te hebben.