Weather bomb en wat geschiedenis...

“Weather bomb warning” en “gale force winds”, het werd allemaal voorspeld met het advies om alleen met de auto op pad te gaan wanneer dat geen uitstel verdroeg. Maar wij zijn toeristen, wat heet, wij zijn Nederlandse toeristen en oordeelden dat de waarschuwing enkel de Nieuw-Zeelanders gold. Daar klinkt daadkracht en zelfvertrouwen uit, nietwaar? Het vroeg wel om een attente rijstijl en zo nu en dan moest de wind van repliek worden gediend maar het was de inspanning meer dan waard. De route naar Russell, zeker het gedeelte langs de kust, toonde nog eens hoe fraai de natuur de omgeving kan inkleuren en op de camping zelf heeft men ons een plaats aangeboden met een fraai zicht op de Bay of Islands. Zou ene Cook ooit hebben geweten dat de beschrijving die hij van de baai gaf de naam ervan zou worden? Verder hebben we vastgesteld dat alle interessante zaken te voet bereikbaar zijn. Kan de camper ook eens drie nachten op dezelfde plek blijven staan.
Gedeserteerde zeelui, ontsnapte gevangenen, hitsige walvisvaarders, vechtpartijen, dronkenschap en prostitutie, het hoorde allemaal bij Kororareka aan het begin van de negentiende eeuw. Het hellegat van de Pacific was de bijnaam. Zelfs Darwin, hier op bezoek in 1835, sprak er schande van. Sodom en Gomorra, voor de Bijbelvasten onder ons, schijnen daarbij bleekjes te hebben afgestoken. Het is zelfs voorgekomen dat er honderden doden te betreuren waren toen gevechten tussen twee stammen uitbraken omdat hun vrouwen waren beledigd. “The girls war”, tja wat moeten we daar nu van denken. En hoe gaat men dan die problemen te lijf…men bouwt een kerk en geeft het plaatsje na enige tijd een andere naam. Dat werd dus Russell, ter ere van een of andere bobo in Londen. Het kerkgebouw heeft de bandeloosheid van die dagen overleefd en is nu het oudste van Nieuw –Zeeland. We zijn er uiteraard naar op zoek gegaan evenals de andere overblijfselen uit die woelige periode maar 170 jaar later is het stadje een toonbeeld van orde en netheid. Alleen een paar kogelgaten in het kerkgebouw herinneren nog aan die enerverende tijden. Dit vakantieoord schijnt in de maanden december en januari overigens overvol te zitten met toeristen en we vroegen ons af – gezien de vele cafés – of de puriteinse invloed uit de 19e eeuw zich dan nog steeds doet gelden.
Hoe het ook zij, voor ons stond Waitangi op de agenda, de geboortegrond van Nieuw-Zeeland. Daar waar op 5 en 6 februari 1840 een overeenkomst tussen Engeland en de Maori’s tot stand kwam. Een ferry van Russell naar Paihia en een wandeling van circa twee kilometer brachten ons op de heilige grond. Daar werd ons duidelijk dat vooral ene Busby de eer toekomt voor het verdrag dat werd gesloten. Deze man had geen gemakkelijke opdracht omdat hij zonder een politieapparaat of leger de rust moest zien te handhaven. De Maori’s noemden hem dan al gauw “A man of war without guns”. Vooral omdat de Fransen ook interesse begonnen te tonen voor dit land heeft Londen uiteindelijk – onder leiding van ene Hobson – de nodige mankracht gestuurd. Deze marineofficier had nog nooit een contract onder ogen gehad en wat doe je dan wanneer internet je niet ter beschikking staat? Je vaart op en neer tussen de Bay of Islands en Sydney. Enfin na veel gedoe lukte het om wat op papier te krijgen, inclusief de vertaling in het Maori. En dan achteraf zeuren dat de overeenkomst aan alle kanten rammelde. Bij de ondertekening van de overeenkomst door maar liefst 40 stamhoofden en één vrouw – dat laatste wilde de medereiziger vermeld zien – werd zelfs een vlag voor de confederatie van stammen geïntroduceerd. Bij de herdenking in 1940 werd die echter vervangen door de Union Jack. Ach ja die Engelsen, het blijft een onberekenbaar volkje. Wij vinden die oude vlag mooier en de Maori’s delen gelukkig onze mening. Aardig om te weten is dat deze eerste bewoners van dit land, die na 1840 nog geregeld met elkaar in de clinch lagen alsof er nooit een overeenkomst was getekend, een koning uit hun midden hebben gekozen om in het dispuut met het Verenigd Koninkrijk sterker te kunnen staan. Dat vonden ze in Londen aan de ene kant wel handig omdat nu niet alle stamhoofden en die ene vrouw geconsulteerd hoefde te worden maar anderzijds … een gekleurde koning naast hun majesteit was dat niet beledigend voor hun vorst(in)?
Morgen, dat is dinsdag, beginnen we met onze terugtocht uit het land van de Kiwi’s. We rijden langzaam richting zuiden om tenslotte de laatste avond door te brengen in Manukau op een camping in de buurt van het internationaal vliegveld van Auckland. Volgens de receptioniste van de camping in Russell is het dan verstandig om vooraf te reserveren omdat meerdere campers op dat briljante idee komen. Heel bijzonder dat ook niet Nederlanders zo vindingrijk kunnen zijn.