In de ban van de ring

Een tikkie groter dan de Toyota die ons tot voor kort als vervoermiddel ter beschikking stond. Drie meter hoog en zeven meter en twintig centimeter lang, dat zijn de maten van het middel dat de komende dagen ons niet alleen van hort naar her moet brengen maar er ook voor moet zorgen dat de nacht in alle rust kan worden doorgebracht. Voor de navigator wordt het gemakkelijker de “Ludy-Ludy” krijgt ondersteuning van een heuse Tomtom. Gezamenlijk brachten ze ons afgelopen zondag veilig van Wellington naar Wanganui. Met zo’n tweehonderd kilometer een niet al te grote afstand maar omdat een deel van de ochtend was opgegaan in de overname van- en instructie over het voertuig toch een aardig begin. Oh ja, haast vergeten dat er ook nog tijd moest worden ingeruimd voor bevoorrading. Dus eerst nog zoeken naar een heuse “mall”. Van Wanganui zelf valt niet zoveel te vertellen. Hoewel sommige wijken een luxe uitstraling hebben laat het centrum het toch een beetje afweten. Het ziet er hier en daar wat vervallen uit. Geen punt verder, we hebben er uitstekend gegeten en bovendien is de plaats een goed vertrekpunt voor onze rit naar Tongariro National Park.
Het moest en het zou Whakapapa worden en het gelijknamige Holiday Park in Tongariro. Geen idee waarom dat zo belangrijk was, totdat opeens een vreugdevolle kreet in de camper weerklonk: “Mount Doom”. Zij die bekend zijn met de trilogie ‘In de ban van de ring’ begrijpen waarom. In de schaduw van die berg – de echte fanaat weet dat dit Mordor is – brengen wij de komende nacht door. We hebben nog om ons heen gekeken maar geen elf, trol of Gollem kruiste ons pad. À propos, nu we het over een ring hebben. Dit Alpengebied, hoe bedrieglijk kan een aanduiding zijn, maakt deel uit van de Ring van Vuur. Een keten van aaneengesloten actieve vulkanen, die zijn activiteit dankt aan de Pacific Plaat die onder de Indo-Australische schuift. Zover de saaie wetenschappelijke uitleg. Volgens de Maori’s, voor wie dit gebied een heilige plek is, waren er vroeger veel meer vulkanen in dit gebied. Zij allen waren goden, warlords zouden wij nu zeggen, die streden om de gunst van de enige vrouwelijke berg. Na een vurige strijd werden de meesten verdreven en bevinden zich nu elders op het Noorder-Eiland. Alleen de oppergod Tongariro bleef hier met zijn geliefde (vrouwelijke) berg. De schoonheid van dit gebied hebben wij nog tijdens een avondwandeling in ons op kunnen nemen.
Nog even dat gedoe met die schuivende tektonische platen. Getuigen van die bedrijvigheid kwamen we ook onderweg naar Rotorua tegen en wel als “Moon Craters” aangeduid. Nieuwsgierig als wij waren hebben we de afslag genomen om vast te stellen dat het om een groot aantal stoom afblazende kraters en modderpoelen gaat. Toch wel indrukwekkend om te zien waartoe onze aarde in staat is en dat in die hete en giftige dampen nog planten kunnen groeien is evenzo opmerkelijk. Dat ze ook in staat is om een fraai begonnen dag te verpesten bleek alras. Het begon behoorlijk te regenen en dat in een streek waar het mooie weer meer regel dan uitzondering zou moeten zijn. Enfin, misschien een snipperdag genomen. We hebben in ieder geval gepland om twee nachten in Rotorua te verblijven, er is hier namelijk behoorlijk wat te beleven. En met twee camera’s paraat – jazeker, die ene kwam nog op dezelfde dag weer boven water – is er altijd wel een kans op een aardig plaatje.