Abel Tasman Park, Wellington en camera's

Het Abel Tasman Nationaal Park heeft een mild klimaat, goudgele stranden, zanderige riviermonden en is omringd door natuurlijk bos. Een ideale omgeving om twee dagen lang je op de een of andere manier te verpozen. Dat was na de vele uitstapjes, lange ritten en excursies niet tegen dovemansoren gezegd.
Tja maar dan, wekenlang hebben de “locals” er naar uitgezien en eindelijk was zij daar…de regen. ’s Ochtends nog in een lichte vorm maar in de loop van de dag nam ze in alle hevigheid toe. Bij een aangename temperatuur weliswaar maar erg hinderlijk wanneer je toch op weg gaat om nog iets van de schoonheid mee te krijgen. De wandeling heeft dan ook niet lang geduurd en dus werd het wachten in onze lodge op betere tijden. Dat had zo zijn nadelen omdat Ludy bijvoorbeeld had uitgezocht dat het best verkochte boek van Nieuw-Zeeland “Edmonds Cookery book” uit 1907 is, een zeer traditioneel kookboek waarvan in 2003 de 51e druk verscheen. Nou, dat wordt dus weer experimenteren. De korte wandeling heeft ondanks de korte duur toch wat opgeleverd. Zo kwamen we langs een houtbewerker die de legende van Maui - wie kent hem niet – had uitgebeeld. Deze grootheid heeft Nieuw-Zeeland gecreëerd door het Noordereiland uit zee op te vissen. Het schuilen voor de inmiddels tropische hoosbui leverde nog meer op. Wij weten nu ook via diverse nieuwsbronnen dat precies een jaar geleden Christchurch door een aardbeving werd getroffen, zelfs wanneer dat in de tweede taal van het land, het Maori, werd verteld. En laat nu, op de dag dat twee minuten stilte in acht werd genomen om de slachtoffers te herdenken, de aarde in deze nog steeds niet herbouwde stad opnieuw beven.
De volgende dag – voor hen die de tel zijn kwijtgeraakt was dat donderdag 23 februari 2012 – is de storm gaan liggen. Hoewel de wolken zo nu en dan voor de zon schoven was het een ideaal moment om na te gaan of de reclamefolders ons niet teveel hadden beloofd. Daartoe zijn we per boot vervoerd naar Bark Bay om daar, onder aanvoering van een voortjagende reisgenoot, een voettocht naar Anchorage Bay te ondernemen. Niet dat die namen u iets zeggen maar wanneer de stijgingen in Abel Tasman Nationaal Park langer duren dan verwacht dan is wandelen geen sinecure, ook al volg je vier uur lang trouw je partner. Van dit park valt overigens nog te vertellen dat het in 1942, precies driehonderd jaar nadat Abel Tasman het land had aangedaan, de status van beschermd natuurgebied kreeg. En naar wat wij hebben gezien is dat meer dan terecht.
Vrijdag ging de reis verder en wel via Picton de oversteek naar Wellington gemaakt. Daar zullen we twee dagen blijven om dan vanaf zondag de reis voort te zetten per camper. Dat zal wel even wennen zijn. Neen, niet de reis per camper maar het feit dat ik nu helemaal afhankelijk ben van de luimen van mijn kaartlezer. Ik ben benieuwd waar ons dat zal brengen. Volgens Ludy gewoon naar een camping!
Wellington presenteerde zich vrijdagavond als een zeer druk uitgaanscentrum. Al dan niet in werkkostuum gestoken waren de terrasjes, bars en restaurants afgeladen vol. De muziek kwam ja al van verre tegemoet waarbij het er ogenschijnlijk vooral om ging om zoveel decibels te produceren dat het niet uitmaakte welke melodie men trachtte ten gehore te brengen. Uitnodigend was men ook. Helaas waren wij niet juist gekleed voor uitspanningen met prikkelende namen als ”Mermaid & Splash” en “Natural Healthcare”, al hadden wij bij laatstgenoemde niet de indruk dat zwemkleding perse een voorwaarde was om binnen te komen. Zo om ons heen kijkend werd daardoor bevestigd wat wij allang vermoedden, namelijk dat “Jeugd een geschenk van de natuur is en leeftijd een meesterwerk”.
De zaterdag stond bijna geheel in het teken van een bezoek aan het Te Papa Museum. Daar wordt op verschillende etages de geschiedenis van Nieuw-Zeeland uitgebeeld. Wat ons daarbij vooral is opgevallen is de invloed van de natuurlijke krachten op dit land en de invloed van de mens op (het verdwijnen van) flora en fauna.
Tor slot moet mij nog een ding van het hart. Na vele jaren huwelijk vraagt deinterne rolverdeling om een herijking. Vooral na aankomst met de veerboot – en terwijl wij op een taxi stonden te wachten – moest worden vastgesteld dat de echtgenote weer vergeten was om mij er aan te herinneren de fotocamera niet achter te laten. Die bleek het schip nog niet te hebben verlaten. Het opnieuw bevestigen van afspraken lijkt geen overbodige luxe, al heb ik de indruk dat de nu meelezende partner daar een ander idee over heeft: “Gewoon voor je eigen spullen zorgen!!!!!”.