Een indrukwekkend schouwspel

Je zou er bijna aan gewend raken dat meren, kreken, rivieren en bergen je vaste begeleiders zijn op weg naar een volgend evenement en dat de bomen soms zo dicht op de weg staan dat ze je als een warme deken omhullen. Niets is echter minder waar, we blijven gulzig alles in ons opnemen om maar niets van die vaak wilde schoonheid te missen. Alleen de zon liet het op Valentijnsdag geruime tijd afweten zodat het tot de middag duurde voordat het kwik de twintig graden overschreed, dat was dus wel even afzien. Het einddoel van deze dag was de Milford Sound, overigens door een Britse onverlaat ten onrechte een sound genoemd omdat het gewoon een fjord is. Ach, het doet er niet meer toe, trouwens voor ons stond er een “overnight” cruise op het programma om de fjord in al zijn pracht te aanschouwen.
Natuurlijk is er een wetenschappelijk onderbouwde verklaring voor het ontstaan van de fjord met gletsjers en zo, maar die kan niet tippen aan de uitleg die de Maori’s daarvoor hebben. Die is niet alleen veel mooier en kleurrijker maar doet ook meer recht aan de fjord zelf. Tu-Te-Raki, een naam om te onthouden, heeft immers in een decennialange arbeid zich een weg gehakt door de kustlijn van Nieuw Zeeland en stelde na al die jaren tevreden vast dat het resultaat het mooiste was van wat hij ooit had gemaakt. Of het inderdaad niet kan tippen aan andere creaties kunnen wij niet beoordelen, maar indrukwekkend is het allemaal wel. De fjord wordt door bergen omgeven die loodrecht tot 1700 meter boven het wateroppervlakte uittornen en onder water gaat dat nog eens zo’n 300 meter door. Volgens de schipper van de boot kan de wind in de fjord snelheden bereiken van boven de 180 kilometer per uur, waardoor het knap lastig wordt om te manoeuvreren. Ons is dat bespaard gebleven. Het is overigens ook het gebied waar de beroemde groensteen wordt gevonden, door de Maori’s takiwai (traan) genoemd. Hoezo dat, zult u zich afvragen. Welnu ene Tama-Ki-Te-Rangi, weer een naam om te onthouden, was eens op zoek naar zijn weggelopen vrouw en op een dag hoorde hij een verdacht geluid. Aan de ingang van de fjord vond hij zijn vrouw weer, helaas in groene steen veranderd. Hij huilde en zijn tranen die op de steen vielen veranderde in de beroemde groensteen. Tja, zo is haar ontrouw nog ergens goed voor geweest.
Over de fjord zelf kom je woorden tekort om de imposante uitstraling te beschrijven. We hopen dat de gevoegde foto’s een beetje recht doen aan wat wij hebben ervaren.
De volgende dag, woensdag de 15e, stond een lange rit op het programma naar The Catlins, aan de zuidkust van het Zuider Eiland. De invloed van de zeewind, tussen Antarctica en Nieuw Zeeland ligt alleen maar water, was goed te merken. Ondanks de zon kwam de temperatuur nauwelijks boven de achttien graden. Maar de rit door een steeds veranderend landschap maakte weer veel goed. Het is trouwens heel relaxed rijden. Niemand ligt er wakker van wanneer je het verkeer een beetje ophoudt omdat je zo nodig van de omgeving wil genieten. Een ander aardig fenomeen is de “one lane bridge”, slechts één rijstrook over een brug, gewoon een kwestie van opletten en geduldig wachten. Het levert nooit problemen op. We proberen ons soms voor te stellen hoe dit systeem in het drukke Nederland zou uitpakken. We overnachten overigens “bij de boer”, een intussen behoorlijk op leeftijd gekomen “Kiwi” die nog dagelijks zijn enorme landgoed bestiert. Hij heeft ons er over gereden en zijn meer dan 2000 koeien, schapen en herten laten zien. Hij is nog een boer van de oude stempel waar het vee in de wei staat, de kalveren de melk van de moeder drinken en alles in dienst staat van een gezonde veestapel. Een aardige familie ook nog bij wie wij aan tafel schoven voor diner en ontbijt. Jammer dat de reis na een dag alweer verder moest gaan en wel naar ons volgende reisdoel, Dunedin.
Deze door Schotten gebouwde stad, daar naar toe gevlucht vanwege een godsdienstige strijd, explodeerde qua inwoneraantal aan het eind van de vorige eeuw toen er op het schiereiland Otago goud werd gevonden. Uiteraard raakte dat eens op en trad het verval in maar inmiddels had wel een aantal in Victoriaanse stijl gebouwde complexen het licht gezien. Ze staan er nog in al hun pracht in de buurt van het Octagon. Vandaag de dag is het weer een levendige stad waar vele studenten uit de hele wereld tijdelijk hun onderkomen vinden. Ook de Schotse invloed is nog steeds zichtbaar al was het maar dat het beeld van de Schotse dichter Burns met zijn rug naar de Anglicaanse kerk staat. En het Otago schiereiland dan? Daar gaan wij morgen naar toe om het andere goud te zien; de kolonie pinguïns, albatrossen en zeeleeuwen. Een tocht van zeven uur. Zucht, het lijkt bijna op werken.