Open minded, hartelijk en sportief

Van hoeveel geluk mag je spreken wanneer uitgerekend tijdens jouw “Wildlife tour” de zeeleeuwen er een show van maken, de pinguïns uit het water komen, de crèche van de pelsrobben een en al bedrijvigheid is en het jong van een albatros zich laat zien. Een Luilekkerland voor eenieder met een camera in de hand. En dan te bedenken dat door de menselijke jacht de zeeleeuwen en pelsrobben in deze regio destijds bijna uitgestorven waren. Het moet er op het Otago schiereiland in het midden van de 19e eeuw bloedig hebben uitgezien in de baai. Het was een geliefde plek voor deze dieren maar ook voor de walvissen die hier met hun kroost kwamen verpozen. Binnen tien jaar waren ze uit deze regio verdwenen. Ja, een grondige aanpak kun je de Europese en Amerikaanse robben- en walvisjagers niet ontzeggen. Gelukkig is er 150 jaar later sprake van enig herstel en er schijnt zelfs alweer een walvis te zijn gespot. Een mooie afsluiting van twee dagen Dunedin.
Daags daarna, en voor de tweede keer in deze vakantie, gingen we bij bewolkte hemel en regen op pad. Gaandeweg liet de zon zich echter meer gelden en werd de aangename temperatuur van 22 graden bereikt. Menigeen zal zeggen dat het een kwestie van geluk is maar wij houden het voorlopig op een perfecte planning. Een rit van ruim 400 kilometer naar Robinson’s Bay stond op het programma. Daar hebben wij in The OLive Grove een kamer betrokken met – het wordt bijna eentonig – een fraai uitzicht op het meer en de bergen. De Europese geschiedenis in dit deel begint overigens met de komst in 1838 van een Franse walvisvaarder en een korte bloeiperiode van het dorpje Akaroa. Toen een paar jaar later een andere groep Fransen daar aan land wilde gaan hadden de snode Engelsen er snel de Union Jack geplant. Het is voor ons niet meer dan een tussenstop omdat de trip wordt voorgezet naar Kaikoura waar een boottocht naar walvissen op het programma staat en daags daarna een kennismaking met de Maori cultuur. Zo’n lange rit, je doet er op de Nieuw-Zeelandse wegen al gauw zes uur over, is een ideaal moment om met elkaar eens de eerste twee weken de revue te laten passeren. Vooral de vriendelijkheid en hartelijkheid van de inwoners treden steeds weer op de voorgrond en eerlijk is men ook. Tot twee keer toe is de proef op de som genomen door een camera ergens achter te laten en ja hoor men holde achter je aan om hem te kunnen overhandigen. Misschien wordt het tijd om eens een echte test uit te voeren door bijvoorbeeld de portemonnee te laten liggen. Ik moet dan nog wel de nu al bedenkelijk kijkende partner overtuigen. De vriendelijkheid was ook zichtbaar bij de “bikers” die in Dunedin met hun Amerikaanse motoren een samenkomst op poten hadden gezet. Mannen en vrouwen van onze leeftijd, dus erg fit, die overal voor open stonden en alles met elkaar deelden. Zo zagen we twee forse kaalhoofdige, bebaarde en in leer gestoken bikers gezamenlijk een geel plastic tasje van de lokale super dragen. Dat zag er schattig uit. Sport is iets anders dat de Nieuw-Zeelanders met passie uitdragen en vooral als het avontuurlijk is. Bungeejumping en wildwatervaren zijn bekende uitingen maar ook op de fiets gaan ze het avontuur niet uit de weg. Zo is het bewonderenswaardig om te zien hoe ze zich, ook op de autowegen want dat is hier toegestaan, tussen de auto’s bewegen. Op mijn vraag of dat niet gevaarlijk is kregen wij als antwoord dat je op tijd voor de auto moet rijden, dan zien ze je tenminste. Tja, zo wordt fietsen al snel een avontuurlijke en spannende sport. Zou dat ook de insteek zijn geweest om na werkzaamheden aan de weg aan te geven dat weer de maximaal toegestane snelheid van 100 km/uur mag worden gereden ook al staat er zo’n 100 meter verderop een haarspeldbocht op je te wachten?
Enfin morgen staat er een walvisexcursie op het programma en met de griep, die ik mede dankzij Ludy heb opgelopen, en bij ruwe zeegang wordt ook dat een avontuurlijke en spannende belevenis.